Potrzebna pomoc?
Alarmowanie
1865
W Łebie powstała pierwsza na ziemiach polskich stacja ratownicza. Wyposażona była w wiosłową łódź o długości 9,5 metra, przeznaczoną do akcji na morzu przy silnym wietrze i dużym rozkołysie. Obsługiwała ją ośmioosobowa załoga. Był to początek zorganizowanego ratownictwa morskiego, jeszcze pod nadzorem pruskiego towarzystwa ratowniczego.
1867
W Ustce powstała słynna „Czerwona Szopa” – drewniany budynek, który z czasem zastąpiono murowanym. Służyła jako baza sprzętowa i miejsce zbiórek dla ratowników. Powstanie tej stacji było częścią szerszej sieci tworzonej przez DGzRS – Niemieckie Towarzystwo Ratownictwa Rozbitków. Stacje te powstawały dzięki wsparciu lokalnych społeczności.
1911
Na wybrzeżu działało już dziesięć stacji ratowniczych. Zlokalizowane były m.in. w Łebie, Ustce, Rowach, Jastarni i Helu. Obsługiwały je wyszkolone załogi ochotników, gotowe nieść pomoc rozbitkom w każdych warunkach. Ich wyposażenie obejmowało łodzie, liny strzałowe i specjalne pasy ratownicze.
1945
Po zakończeniu II wojny światowej Polska odzyskała dostęp do morza, ale ratownictwo morskie trzeba było odbudować od zera. Zajęto się głównie holowaniem wraków, oczyszczaniem torów wodnych i przywracaniem funkcjonalności portów. Działania te koordynował Główny Urząd Morski.
1949
Pojawiły się pierwsze wyspecjalizowane jednostki pływające. Były to dwa statki ratownicze typu Norrland (zbudowane w Szwecji) oraz trzy łodzie typu Galta. Był to moment przełomowy – Polska rozpoczęła budowę własnego systemu ratownictwa morskiego z prawdziwego zdarzenia.
1951
Powołano Polskie Ratownictwo Okrętowe (PRO), które rozpoczęło organizację stacji ratowniczych na wybrzeżu. Do 1953 roku uruchomiono 12 nowoczesnych placówek. Wyposażono je w łodzie motorowe, liny rakietowe i urządzenia łączności, a załogi przeszły regularne szkolenia.
1953
Zarządzanie stacjami brzegowymi zostało przekazane Urzędom Morskim. Był to okres konsolidacji działań ratowniczych i standaryzacji wyposażenia. Mimo braków technicznych i trudnych warunków, utrzymywano stałą gotowość do akcji ratunkowych.
1983
PRO przejęło odpowiedzialność nie tylko za ratownictwo morskie, ale również za zwalczanie zanieczyszczeń olejowych na morzu. Rozszerzenie kompetencji wymusiło zakup nowego sprzętu i intensyfikację szkoleń. Wprowadzono procedury zgodne z międzynarodowymi standardami.
2002
Na mocy ustawy o bezpieczeństwie morskim z 9 listopada 2000 roku utworzono Morską Służbę Poszukiwania i Ratownictwa (SAR). Rozpoczęła działalność 1 stycznia 2002 jako niezależna jednostka budżetowa. Przejęła wszystkie zadania ratownicze od PRO i rozpoczęła profesjonalizację systemu SAR w Polsce.
2023
W czerwcu na jednostce SAR-3000 stacjonującej w Helu zatrudniono pierwszą kobietę-oficera – Paulinę Wawrzyniak. Dołączyła do załogi statku ratowniczego jako pełnoprawny członek zespołu. Był to symboliczny i ważny moment w historii służby, otwierający ją na większą różnorodność i nowoczesność.